นิลกาฬสีชมพู

     สวัสดีค่ะ ผู้อ่านทุกท่าน ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะว่าเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ลองแต่งหลังจากเป็นนักอ่านมานานหลายปี อยากจะแต่งนิยายเป็นของตัวเองมานานแล้วแต่ไม่มีความกล้าซักที ครั้งนี้ลองมาแต่งเองดูบ้างไม่รู้ว่าผลงานจะออกมาแบบไหน จะเป็นที่ชื่นชอบของผู้อ่านหรือเปล่า ผู้อ่านสามารถติชมได้ตามสบายเลยนะคะ จะติ หรือจะชมก็ได้ค่ะ รับฟังหมดทุกอย่างค่ะ

 

     

เขาตั้งใจกลับมาเพื่อกำจัดศัตรูชีวิตให้พ้นทาง แต่ดันมาเจอหญิงสาว

ประหลาดที่เขาอคติกับเธอทันทีตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ มันทำให้ชีวิตของเขา

เปลี่ยนไปและที่สำคัญไปกว่านั้นคือการที่เขาได้รู้ความจริงอะไรบางอย่าง

ความจริงที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนในชีวิต

นิลกาฬ โสภณไพศาล เขากลับมาเพื่อทวงความถูกต้องในชีวิตที่เขาคิดว่ามันสมควรจะเป็น

อะไรก็ตามที่ไม่ถูกต้องเขาต้องกำจัดมันออกไป

พลอยชมพู ทิพนากร เธอผู้แปลกประหลาดในสายตาคนทั่วไปแต่สำหรับตัวเธอเองนั้นมันไม่ใช่ เธอ

ไม่อยากให้ใครมาตัดสินว่าตัวเธอเป็นอย่างไรจากภาพลักษณ์ภายนอก

พลอยชมพูตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อเห็นว่าตัวเธอนั้นทับอยู่บนตัวของเขาและที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นคือ ถ้วยกาแฟที่เขาถืออยู่ตอนแรกนั้นหกราดบนเสื้อสูทราคาแพงจนเปรอะเปื้อนไปหมด แต่เมื่อตั้งสติได้ พลอยชมพูก็ลนลานรีบยันตัวลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งเขาก็ลุกขึ้นตามมา

     “ขอโทษค่ะ พิงค์ไม่ได้ตั้งใจนะคะ”พลอยชมพูละล่ำละลักขอโทษคนตรงหน้า จนเผลอพูดแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นของเธอแต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็พูดขึ้นใหม่ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันสะดุดขาตัวเองค่ะ”พลอยชมพูก็รีบกวาดสายตามองหาอะไรซักอย่างมาเพื่อที่จะเช็ดทำความสะอาดและเมื่อเหลือบไปเห็นว่าเสื้อสูทของเขาเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟและเธอก็เหลือบไปเห็นกระดาษทิชชู่บนโต๊ะทำงานของเขา ไม่รอช้าเธอรีบหยิบกระดาษทิชชู่นั้นแล้วพยายามซับคราบเปื้อนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

การกระทำนั้นทำให้ใบหน้าของพลอยชมพูอยู่ในระดับหน้าอกของเขาพอดี และเธอก็ไม่ทันสังเกตว่าเขากำลังก้มหน้าลงมามองเธอที่พยายามเช็ดคราบกาแฟอย่างเต็มความสามารถ จนกระทั่ง

“ชื่อพิงค์เหรอ”

“คะ” พลอยชมพูหยุดชะงักไปด้วยความสงสัย แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเขาและถอยออกมาก้าวหนึ่งเมื่อเห็นว่าคำถามที่เขาถามนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย หรือเขาจะเป็นอีกคนที่คิดว่าชื่อนี้ไม่เหมาะกับเธออีก แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรเขาก็พูดขึ้นมาใหม่

“ผมว่าผมรู้แล้วว่าคุณเหมาะสมกับงานอะไรมากที่สุด” เขาพูดพร้อมกับหรี่ตาลงแล้วมองเธอ

“งานอะไรคะ” พลอยชมพูมองหน้าเขาแล้วถามด้วยความสงสัย

“พนักงานทำความสะอาดไง หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า แม่บ้าน” เขาอธิบายอย่างกับกลัวว่าเธอจะไม่เข้าใจความหมาย พลอยชมพูพยายามข่มอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินเขาพูดเป็นเชิงดูถูกว่าอย่างเธอเป็นได้แค่แม่บ้าน